خودزنی در فوتبال تا به کی؟
به قلم: محسن بابادی- کارشناس ورزشی پرتو جنوب
چند سالی است در میان فوتبالی ها مشاهده می شود هیچکس چشم دیدن موفقیت دیگری را ندارد. خصوصا برخی پیشکسوتان، مربیان، آنالیزور ها و کارشناسان صداوسیما. به گونه ای که با مسئولیت گرفتن یک مربی یا دعوت یک کارشناس به برنامه تلویزیونی و رادیویی، سیل انتقادات به سمت وی جاری شده و هر کس از جانب خود تلاش می کند وی را تحقیر و تضعیف نموده و لیاقت هایش را نادیده بگیرد.
نمی دانم این چه دردی است که به جان اهالی فوتبال افتاده که تحمل دیدن پیشرفت و موفقیت یکدیگر را ندارند و تنها اگر کسی معصوم و در بالاترین سطوح علمی و عملی فوتبال باشد، شاید تخریب کمتری علیه وی صورت بگیرد. کافی است آن مربی، کارشناس یا تحلیلگر در طول عمر ۴۰ یا ۵۰ ساله خود تنها یک اشتباه مرتکب شده و بقیه از آن مطلع باشند. آن وقت آن قدر آن را بزرگ جلوه داده و از کاه کوه می سازند تا دیدگاه ها نسبت به وی منفی شده و همگان چشم انتظار یک لغزش، تصمیم اشتباه یا عدم موفقیت در کارش باشند تا به خواسته های دل و ذهن بیمارگونه خود برسند.
نمی دانم چقدر حسادت ها رشد کرده که به جای کمک به موفقیت یکدیگر، سعی در تخریب و زمین زدن هم داریم. درک نمی کنم چه بیماری واگیرداری است که اگر یک خبرنگار یا اهالی رسانه و یا یک فوتبالی در حال طی نمودن پله های ترقی است، بدگویی ها علیه وی آغاز می شود. در صورتی که اگر سال ها در مسیر رشد نباشد، کسی کاری به کارش نداشته و اگر مدت ها به علت بیکاری یا کم توجهی ها شکمش گرسنه بوده و شرمنده زن و بچه اش باشد، هیچ کس سراغی از وی نگرفته و سمتش نمی رود، اما به محض دیده شدن تبدیل می شود به آدم بده و هزار عیب و ایراد روی وی گذارند و از هر طریقی سعی در نابودی اش داشته و کمر همت به زمین زدنش می بندند.
البته بایست با خود بیندیشیم که شاید این ایراد در تک تک ما نیز وجود داشته باشد و صد البته باید به خود بیاییم که چه بودیم و اکنون چه شده ایم و چه عواملی سبب شده ما هم چنین دچار رذیلت و انحطاط اخلاقی شویم. شاید ناخواسته بوده اما متاسفانه خیلی از ما وارد این بازی دو سرباخت شده ایم. هم برای خود و هم برای همکاران و دوستانمان.
به نظر شما آیا وقت آن نرسیده به خود بیاییم و حسادت ها را کنار گذاشته و منتظر قرارداد بستن یک شخص و آغاز تخریب ها علیه وی نباشیم؟
