آب را گل نکنیم….

به قلم: کاظم دشمه

تقدیر و تشکر از همه انسانهای فداکاری که در این تابستان داغ جنوب برای پروانه ها، جوجه کبک ها، تیهوها و همه پرندگان و حیوانات تشنه کوهستان آب می برند یا آبشخور درست می کنند!

در این تابستان بسیار داغ جنوب که جوجه کبک ها، تیهوها و سایر پرندگان و حیوانات کوه های گرمسیری از شدت تشنگی له له میزنند، یک قطره آب گوارا در کوهستان حکم کیمیا را دارد. خصوصا در وسط ظهر تابستان که از آسمان آتش می بارد، یک قطره آب مساوی است با زندگی و حیات دوباره برای جانداران کوهستان.

حالا در این روزگار بی برگی که کسی به کسی رحم نمی کند، و در این تابستان داغ که خیلی از انسانها بی رحمانه شیر آب را باز می کنند و اصلا کَکشان هم نمی گزد که در پایین دست روستایشان کودکان، مادران و پیرمردان به شدت به آب نیاز دارند، اگر جوانان و مردان غیرتمندی هستند که به فکر پروانه ها، پرندگان و جانوران تشنه کوهستان هستند، برای آنها آب می برد و آبشخور می سازند، باید بسیار فراتر از یک انسان معمولی باشند، باید بسیار دلسوز، مهربان و فداکار باشند. باید در مروت و جوانمردی کم نظیر یا بی همتا باشند. باید عاشق و لبریز از احساس باشند و نماد تمام عیار انسانیت!

بدینوسیله این شعر زیبای سهراب سپهری را تقدیم می کنم به مهندس امید اعظم، استاد کیان اعظم و همه عزیزانی که در در این تابستان داغ به فکر پرندگان و حیوانات تشنه کوهستان هستند و بدون هیچ چشمداشتی همکاری می کنند و برای آنها آب می برند یا آبشخور می سازند.

آب را گل نکنیم….

در فرودست انگار کفتری می خورد آب

یا که در بیشۀ دور سیره ای پر می شوید

یا که در آبادی ..کوزه ای پر می گردد

آب را گل نکنیم

شاید این آب روان..

می رود پای سپیداری

تا فرو شوید اندوه دلی

دست درویشی شاید

نان خشکیده فرو برده در آب

………….

آب را گل نکنیم

روی زیبا دو برابر شده باشد

چه گوارا  این آب!

چه زلال این رود!

مردم بالا دست چه صفایی دارند!

چشمه هاشان جوشان

گاوهاشان شیر افشان باد!

من ندیدم دهشان

بی گمان پای چپر هاشان جا پای خداست

ماهتاب آنجا می کند روشن پهنای کلام

بی گمان در ده بالا دست چینه ها کوتاه است

غنچه ای می شکفد

اهل ده باخبرند چه دهی باید باشد

کوچه باغش پر موسیقی باد!

مردمان سر رود

آب را می فهمند

گل نکردندش

ما نیز

آب را گل نکنیم