انرژی خورشیدی و فرار از فرونشست

گویا در آلمان صاحب شرکت بوده و کسب و کاری موفق…. اما پس از بازنشستگی به هوای پرستاری و رسیدگی به مادر سالخورده و علاقه به سرزمین مادری، برگشته، با توجه به شرایط و نیاز امروز جامعه، کار فروش و نصب صفحه های انرژی خورشیدی پیشه کرده بود…. یک بار در نمایشگاهی ملاقاتش کردم، می گفت «نقل به مضمون»: «در آلمان به ما می گویند؛ تکیه کلام شما ایرانی ها، ان شاء الله و ما شاء الله است و همه ی کارها را با همین دو عبارت می خواهید پیش ببرید!….»

خداوند رحمتش کند، چند سال پس از آمدن و اقامت در این جا، به ابدیت پیوست…. مصاحبه های مسئولینی که گاه، راه به جایی نمی برد، مشحون از به ویژه عبارت نخست است! هیچ اطمینانی در سخنانشان وجود ندارد و گویا تیری است در تاریکی؛ وقتی وعده های گذشته به جهت نبود برنامه و مطالعات علمی و دستاوردها، نامحقق و ناملموس، به نظر می رسند و همچنین گویا نمی شود سخن نراند! و لااقل حرف نزد!
ایران از جمله کشورهایی است که با توجه به موقعیت جغرافیایی، گنج شایگان آفتاب عالم تاب را در اغلب روزهای سال به کمال دارد و اراده ی افزونتری می طلبد برای مسئولین در جهت به کارگیری و بهره برداری از این انرژی پاک و ارزشمند… شایسته است کارگروه های ویژه ای در هر شهرستان، برای بررسی و برنامه ریزی و تشویق بخش خصوصی و خانواده ها جهت مشارکت در این راستا تشکیل شود.
مدت هاست می شنویم، تصمیماتی اتخاذ شده است که آب از خلیج فارس و دریای عمان، از طریق لوله کشی، به داخل فلات ایران منتقل شود! بی آن که به گونه ای علمی و شایسته به مشکلات زیست محیطی آن در مقصد، اندیشیده شود، با مقداری هزینه و کارشناسی بیشتر می توان تصفیه خانه هایی نزدیک به ساحل تاسیس و راه اندازی کرد که با انرژی خورشیدی کار کند، آن گاه آب تصفیه شده را هر چند در حجمی کم تر از روش باری به هر جهت و تبلیغاتی و ضد محیط زیستی! به داخل فلات ایران و شهرهایی که بیشتر خشم خشک سالی را تحمل می کنند، پمپاژ کرد…
در گام بعد، شایسته است صنایعی که مصرف آب بالایی دارند و خود یکی از عوامل مهم کاهش ذخیره سفره های آب زیرزمینی منطقه استقرار بوده اند را به مرور به مناطق نزدیک به ساحل منتقل کرد و نیز کشاورزی را هدفمند و متناسب با آب و هوای خشک و نیمه بیابانی فلات ایران بازتعریف و سازماندهی کرد؛ هر چند به گفته کارشناسان این عرصه، برای بسیاری از مناطق که به فرونشست رسیده اند، این راهکارها بی فایده به نظر می رسد، اما همچنین هیچ علاقه مند به وطنی، نمی تواند نسبت به سرنوشت آینده ی این آب و خاک بی تفاوت باشد، شاید بتوان هر چند اندک و محدود آب رفته، به ویژه در دهه های اخیر را به جوی بازگرداند.
علی حاتمی – مرداد ۱۴۰۳