خوزستان، سهیم در کسب مدال های رنگارنگ ورزشی

به قلم: محسن بابادی- کارشناس ورزشی پرتو جنوب

تمامی ورزش ایران و خاورمیانه خصوصا کشور های حاشیه خلیج فارس به خوبی آگاهند خوزستان مهد فوتبال کشور است. اما امروز همگان به یقین رسیدند خوزستان پتانسیل و ظرفیت های بزرگتری نیز دارد و می تواند در رشته های مختلف المپیکی مدال آوری کند.

البته در پارالمپیک نیز همیشه خوزستان در کسب مدال های رنگارنگ سهیم بوده، اما چند سالی است که با درخشش سعید عبدولی، نواب نصیرشلال و… و اکنون ناهید کیانی، امین میرزازاده، سعید اسماعیلی و علیرضا مهمدی نشان داده در بالاترین نقطه آسمان ورزش کشور قرار دارد.

خوزستان به واسطه پیدایش نفت بیش از یکصد سال قبل و بالطبع آغاز ورزش کشور از این خطه، چندین دهه پیش و سال های ابتدایی المپیک و بازی های آسیایی نیز در رشته های مختلف ورزشی افتخارآفرین و زبانزد خاص و عام بود، اما اتفاقاتی ناگوار و ویران کننده از جمله جنگ تحمیلی و خرابی های ناشی از آن و شهادت و جانبازی بسیاری از ورزشکاران و خانواده های آن ها سبب شد استعداد ها و زیرساخت های ورزش خوزستان به کلی نابود شود، ولی اکنون شاهد آن هستیم که ورزش خوزستان بار دیگر با وجود تمام کمبود ها و کم توجهی ها سبب سربلندی کشور در بزرگترین آوردگاه جهانی ورزش شده است.

بایست ورزش و استعداد های ورزشی خوزستان را دگرباره باور کرد. همیشه گفته ام خوزستان می تواند با صادر کردن فوتبالیست به اقصی نقاط کشور و آسیا قطب بزرگ اقتصادی شود. اما اکنون بایست پذیرفت و اعتراف نمود خوزستان می تواند یک تنه جور ورزش کشور را کشیده و مدال آور در سطح جهان و المپیک شود.

می توان با سرمایه گذاری بیشتر روی ورزش خوزستان، تجهیز سالن ها، اماکن و فضا های ورزشی، آموزش بیشتر و بهتر مربیان، اسپانسرینگ و برنامه ریزی کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت کاری کرد که در المپیک های بعدی و رقابت های جهانی باز هم افتخارآفرینی کرده و سبب سربلندی نام ایران در عرصه های جهانی شود.

امیدوارم دولتمردان در دولت فعلی اهمیت این موضوع را درک نموده و توجه خاصی به مردم خوزستان و ورزش این استان کنند و بدانند نفت و گاز تنها سرمایه های این استان نیستند که سبب گردش چرخ اقتصاد این مملکت می شوند، بلکه منابع انسانی و سرمایه های بزرگتری در زمینه ورزش وجود دارند که می‌توانند در رقابت های جهانی پرچم سه رنگ ایران را به اهتزاز درآورند.

از چند هزارسال پیش خوزستان همیشه دارای تمدن های بزرگ، آب، مزارع بزرگ کشاورزی، ثروت و افتخار این مملکت بوده و هست. بیخود نبود که طی چند هزار سال تمدن های بزرگی در این خطه شکل گرفته اند. حتما آن ها بهتر از ما قدر این موقعیت جغرافیایی را می دانستند. اما چندین دهه است خوزستان به دست فراموشی سپرده شده، هرچند یک شیر همچنان شیر باقی می ماند.

خوزستان در جنگ تحمیلی نیز دین خود را به کشور ادا نمود. پس از گذشت ۳۵ سال از جنگ، هنوز آثار ترکش و خمپاره ها در خیابان های شهر های مرزی خوزستان خصوصا آبادان و خرمشهر پیداست. بیابان های جفیر، کوشک، طلاییه، شلمچه، فکه، موسیان، دشت عباس و… نیز همینطور.

آیا وقت آن نرسیده که یکبار دیگر خوزستان را همچون دوران طلایی اش در اوج پیشرفت و آبادانی مسجدسلیمان و آبادان باور کنیم و بپذیریم این استان همچنان می تواند برای کشور افتخار، سرمایه، آبرو و اعتبار به همراه بیاورد؟