نکاتی در خصوص کلاس های ورزشی تابستان
محسن بابادی- کارشناس ورزشی پرتو جنوب
امسال تابستان هم مثل هرساله، بازار کلاس های ورزشی داغ داغ است. خصوصا برای ورزشکاران کم سن و سال که بیشتر به هدف تفریح و پرکردن اوقات فراغت روی به ورزش می آورند. اما متاسفانه باز هم شاهد افسارگسیختگی و عدم کنترل کلاس های یاد شده توسط کسانی که مجوز برگزاری این گونه کلاس ها را می دهند هستیم.
سانس های شلوغ و مربیان آموزش ندیده و بدون مدرک نیز معضلی اساسی در این میان هستند. گاها در ورزش های انفرادی و گروهی خصوصا رشته های سالنی در فضای بسته مشاهده می شود یک مربی چندین سانس را مربیگری می کند که توان و انرژی لازم برای آموزش در تک تک سانس ها را نداشته و بیشتر متمایل به استراحت و وقت هدر دادن است تا کار کردن با بچه های مردم.
خصوصا آنجایی که طبق تعداد شاگردان و سانس های موجود دستمزد دریافت می کنند که دیگر به شدت سطح آموزش پایین می آید و بدین شکل وقت خانواده ها و ورزشکاران را به بطالت می گذرانند. بدون هیچ گونه عذاب وجدان و دغدغه ناشی از نظارت و با درنظر گرفتن ناوارد بودن بسیاری از خانواده ها به اصول و حقوق ورزشی.
به اعتقاد بنده اجرای بیش از دو سانس در طول یک شبانه روز توسط یک مربی اصلا به صلاح نیست و اگر خانواده ها مشاهده کردند یک مربی بیش از دو سانس در طول یک روز را مربیگری می کند، بدانند که بدون تردید سطح آموزش بسیار پایین بوده و مربی تلاش بر وقت گذرانی، استراحت و ریکاوری خود دارد تا آموزش موثر به فرزندان آن ها. پس خانواده ها بسیار دقت کنند. حتی روی تعداد همین دو سانس هم حرف دارم و ترجیحا روزانه یک سانس برای یک مربی کفایت می کند.
مشکل آنجاست که تنها درآمد بسیاری از مربیان، همین کلاس های آموزشی بوده و بعضا فن و تخصص دیگری نداشته و یا تمایل و علاقه ای به انجام کار های دیگر ندارند. در کشور ما با توجه به مشکلات اقتصادی، می طلبد که هر مربی یک شغل ثابت داشته و مربیگری شغل دومش بوده و تنها یک سانس در هر روز داشته باشد. حتی بهترین حالت ۴ یا ۵ سانس مربیگری در طول یک هفته است که هم مربی توان ریکاوری و تمرکز داشته باشد، هم بتواند طراحی تمرین مناسبی متناسب با توانایی و سطح ورزشکاران داشته و هم فرصت مطالعه و خودآموزی داشته باشد. چرا که در این حالت مربیگری را یک شغل جهت کسب درآمد نمی داند و با انگیزه و شرایط بهتری می تواند به امر آموزش بپردازد.
ناگفته نماند دستمزد مربیان ورزشی آن قدر پایین است که آن هایی که شغل ثابت ندارند، ناچارند علیرغم میل باطنی چنین کنند و همین یعنی فاجعه در ورزش و مربیگری و خیانت در کشف استعدادها. در کشور ما هیچ تمهیداتی نیز جهت ایجاد شغل مناسب و ثابت برای مربیان ورزشی اندیشیده نشده و هر مربی هر آنچه توان و انرژی دارد، برای کسب درآمد گذاشته و درصد زیادی از امر آموزش بر باد فنا می رود. پس هم مربیان، هم خانواده ها و هم مسولین محترم کشور می بایست موارد مربوط به خود را مدنظر قرار داده تا شاهد بهترین بازده ورزشی بوده و سودجویان فرصت عرض اندام نداشته باشند.
نکته مهم این است که سالن دارها یا افرادی که زمین های ورزشی را در اختیار دارند، جهت سوددهی بیشتر، آن قدر دستمزد کمی به مربیان داده و آنها را از نظر مالی تحت فشار قرار می دهند که مربیان مجبور می شوند سانس های تمرینی را افزایش داده و یا هنوز این سانس تمام نشده، در شتاب جهت آغاز سانس بعدی بلافاصله پس از سانس قبلی باشند. اسفبارتر آنکه کافی است دو سانس پشت سر هم این مربیان در یک مکان نبوده و از هم فاصله داشته باشد.
آن موقع است که ورزشکاران بزرگترین قربانیان این ماجرا خواهند بود. چرا که مربیان مجبورند از سروته سانس ها بزنند که در زمان مناسب سر دیگر سانس ها حضور داشته باشند. یعنی مربیان مجبورند ربع ساعت یا بیست دقیقه قبل اتمام سانس آن را تعطیل نموده و به طرف سالن دیگر در گوشه دیگر شهر حرکت نموده و حتی ممکن است به ده دقیقه یا ربع ساعت اول آن سانس بعدی نیز نرسند و این یعنی تحقیر و مرگ ورزش توسط پول. یعنی قربانی شدن ورزش در مسلخ مادیات.
در خاتمه امیدوارم فکری به حال این مسأیل شود تا تابستان امسال نیز همچون سال های پیش جز هدر رفتن وقت و سرمایه خانواده ها، دستاورد های دیگری نیز به همراه داشته باشد.
