نگاهی به عملکرد فولاد در دو هفته ابتدایی لیگ برتر
به قلم محسن بابادی – کارشناس ورزشی پرتو جنوب
پس از اتمام لیگ برتر طی ماه های گذشته و بنا بر اخباری که از فولاد به گوش می رسید، آنچه در اذهان متبادر می شد، این بود که عزم و تلاشی برای قهرمانی یا کسب سهمیه مشاهده نشده و همه صحبت‌ها پیرامون عدم یارگیری مناسب و به نوعی فرار رو به جلو و توجیه نتایج ضعیف احتمالی در فصل پیش روی بود. در صحبت های کادر فنی باشگاه نشانی از امید به آینده و تلاش برای حداکثر موفقیت در فصل آینده دیده نمی شد. در حالی که یحیی گل محمدی و کادرش پیش از این در پرسپولیس قهرمانی‌های مکرری را کسب کرده بودند.
شاید هم شالوده و تیم یکدست برانکو و بازیکنان مطرحش بودند که سبب موفقیت های یحیی با پرسپولیس شدند. همان نسلی که اکنون دیگر پا به سن گذاشته و یکی دو سال است یا از پرسپولیس رفته اند یا دیگر آن بازیکنان خوب و باکیفیت گذشته نیستند. به همین دلیل است که اخیرا پرسپولیس افت فاحشی داشته و دیگر مثل یک دهه قبل نیست.
کم کم عملکرد یحیی دارد ما را به این سمت و سو می کشاند که حس کنیم وی یک مربی معمولی است که تنها با دارا بودن بازیکنان گران قیمت و اسم و رسم دار می تواند مربیگری کرده و نتیجه بگیرد. وگرنه که یکی از باثبات ترین تیم ها از لحاظ حفظ مدیریت، کادر فنی و بازیکنان در فصل جاری فولاد بوده است. مهم ترین هنر یک مربی آن است که با حداقل موجودی، ابزار و داشته هایش تیمش را هدایت و رهبری کند و صرفا متکی به بازیکنان کلیدی نباشد.
البته بازیکنان این فصل فولاد نیز بازیکنان ناشناس و گمنامی نیستند که یحیی نتواند با آن ها کار کرده و از ایشان بازی بگیرد. اما متاسفانه یک بی انگیزگی، نگرش از پیش بازنده بودن و رخوت خاصی در کادر فنی و باشگاه فولاد مشاهده می کنم که در دو بازی ابتدای لیگ نیز مشهود بود و گویی یحیی تمایلی به ماندن در تیم با شرایط فعلی نداشته و از روی اجبار دارد فعلا تیم را هدایت می کند تا اگر نتایج مناسبی نگرفت، باشگاه مجبور به اخراج وی و پرداخت حق و حقوقش شود. فولاد از جمله تیم هایی بود که از بلافاصله پس از تعطیلی لیگ قبلی، برنامه ریزی، تمرینات و اردوهایش را آغاز نمود و با دانستن تمامی موارد بالا انتظار ما از فولاد به مراتب بیش از آن چیزی بود که در دو بازی گذشته اش دیده ایم. مگر می شود یک تیم طی ۱۸۰ دقیقه نتواند طراحی حمله آنچنانی و تاکتیک های مناسب و آن پویایی و انگیزه لازم را داشته باشد؟ آن هم با داشتن آن همه امکانات و بازیکنان گرانقیمت؟
دو بازی اخیر این تیم و سردی مربیان و بازیکنانش ناخودآگاه مرا به یاد استیل آذین دو دهه پیش انداخت. چون در استیل آذین آن روزها، هر کس برای خود بازی می کرد و پس از گل خوردن و باخت، ناراحتی یا تلاشی برای جبران مشاهده نمی شد. فولاد در فاز دفاعی و حمله آن تیم قدرتمند و منسجم همیشگی و حتی یک تیم معمولی نیز نشان نداد. همه می دانیم پرسپولیس، استقلال، تراکتور، سپاهان و فولاد برترین تیم های کشور از هر لحاظ هستند. پس طبیعی است تیم های کم بضاعت تر یا کم سابقه تر مقابل آن ها بازی دفاعی توام با پرسینگ و بستن فضاها خصوصا عمق و عرض در یک سوم دفاعی و تلاش بر ضدحمله را اجرا کنند که با حداقل امتیاز از بازی خارج شوند. حال اگر توانستند از روی ضدحمله گلزنی کرده یا به پیروزی برسند نیز که دیگر چه بهتر.
پس فولاد و گل محمدی باید بدانند ممکن است امسال حدودا ۶ تیم مقابل آن ها چنین سبک بازی را ارایه داده و در مجموع رفت و برگشت بایست ۱۲ بازی مقابل تیم های اینچنینی انجام دهند. آیا ایشان قصد دارد در این همه بازی، باز هم بی برنامه و بی هدف به مصاف حریفان برود؟ آیا تاکتیک ها و پلن های خاصی برای پیروزی و باز کردن چنین خطوط دفاعی ندارد؟ آیا راه گلزنی به چنین تیم هایی را بلد نیست؟ بازی مقابل ملوان بهترین فرصت فولاد جهت پیروزی بود. هرچه باشد، بازیکنان فولاد اعم از بومی و غیربومی سازگاری بهتری نسبت به ملوان در چنین شرایط آب و هوایی را داشتند. اما نتیجه چه شد؟ همان شد که ملوان می خواست.
در فوتبال روز دنیا بارها دیده ایم دقایق ابتدایی و انتهایی دو نیمه به دلایل مختلف از مهم ترین دقایق بازی اند. پس فولاد بایست این دقایق را مدیریت کند. در دقایق انتهایی نیمه نخست بازی قبلی، بازیکن فولاد با خطای بی مورد و بچه گانه و اخراج زودهنگام، کمر تیمش را شکست و در دقایق انتهایی مسابقه نیز عدم مدیریت بازی سبب گل خوردن فولاد شد. در این بازی نیز، فولاد در ابتدای نیمه دوم گل دریافت کرد. به راستی چرا آقای گل محمدی و کادرش این موضوع مهم را مدیریت نمی کنند؟ در بازی مقابل ملوان پس از دریافت گل، فولاد همان کاری را کرد که ملوان می خواست. شاید اگر خود ملوان می خواست این گونه ضرب آهنگ، ریتم و سرعت حملات فولاد را کم کرده و وقت را تلف کند، نمی توانست. آن اشتباه هم بردن بازی به کناره ها توسط فولاد بدون داشتن برنامه خاصی بود.
ملوان عمق را کاملا بسته بود و فولاد ناچارا به کناره ها و کانال های کناری روی آورد تا شاید بتواند کاری کند. اما نه ابزارش را داشت و نه توان و تاکتیک های لازم را. فولاد زمانی که دید ملوان عمق را بسته و تمام عرض زمین در یک سوم دفاعی اش را با ۱۰ بازیکن پوشش داده، می بایست یا با سرعت دادن به بازی توسط پاس های کوتاه و جابجایی های مکرر بازیکنان و چرخش بی امان توپ در یک سوم دفاعی با در نظر گرفتن احتمال ضدحملات ملوان، دنبال روزنه ای جهت رسیدن به پشت باکس و درون محوطه جریمه در میان مدافعین پر تعداد با ایجاد و افزایش ضریب اشتباهات آنها و خلق موقعیت می بود، یا شرایطی را جهت شوتزنی به سمت دروازه فراهم می‌کرد و یا اینکه بازیکنان سرعتی، ریزنقش و تکنیکی اش را در خط حمله به کارگیری می کرد تا با استفاده از سرعت، هوش، تکنیک و خلاقیت آن ها خلق موقعیت کرده یا خطای پشت محوطه یا حتی پنالتی بگیرد و یا اینکه اگر به ناچار و بر اثر این فشردگی دفاعی به کناره ها رفت، بایست تاکتیک هایی جهت ارسال سانتر و رسیدن به عمق از طریق عرض را مدنظر قرار می داد.
اما صرفا رفتن به کناره ها و دریغ از یک کار ترکیبی ساده یا سانتر، خودزنی ای بیش نبود. فولاد نه در عمق و نه در کناره های خط دفاعی ملوان حرفی برای گفتن نداشت که نداشت. اگر بازی ۲۰۰ دقیقه دیگر هم ادامه پیدا می کرد، فولاد گل بزن نبود. پس می بایست جهت استفاده از ظرفیت سرزنی مهاجمینش و یا اشتباهات مدافعین پرتعداد حاضر در محوطه جریمه، از کناره ها مرتبا توپ را به اشکال مختلف ارسال می کرد و حتی روی توپ های سوم جهت شوتزنی و تأثیرگذاری برنامه ریزی می کرد، اما نکرد که نکرد.
امیدوارم فولاد در زمان کافی آتی، روی این موارد و خصوصا بدنسازی بازیکنانش بیشتر کار کند و این قدر بهانه نداشتن بازیکن را برای توجیه عملکرد ضعیف خود مطرح نکرده و فکری به حال تک تک دقایق هر بازی کند. فولاد هرچقدر هم که بازیکن نداشته باشد، بازیکنانش از چادرملو و ملوان سرشناس تر و باکیفیت تر بوده، اما با این تفاوت که آن ها یک تیم هستند و فولاد به معنای واقعی کلمه یک تیم نبود و نیست.
