تماشای فوتبال برای بانوان کشور بله، اما بانوان خوزستانی خیر
به قلم محسن بابادی- کارشناس ورزشی پرتو جنوب
سال هاست که در پی اعمال فشار، تهدید ها و محرومیت های AFC ورود بانوان کشورمان به ورزشگاه ها که البته حق مسلم ولی اجحاف شده آنان بود، مورد موافقت مسولین قرار گرفته و نه تنها هیچ مشکلی را پیش نیاورده، بلکه سبب ایجاد شور و نشاط در میان دختران، مادران و همسران سرزمینمان شده است.
اگر به تاریخ ایران نگاهی بیندازیم، به تعداد مردان شجاع، مهم و تأثیرگذار، بانوانی داشته ایم که پا به پای آنان و چه بسا در برخی موارد فراتر از ایشان قله های افتخار و میهن پرستی را فتح کرده اند. پس ورود به ورزشگاه های مختلف و لذت از تماشای مسابقات ورزشی حق طبیعی آنان بوده و هست. اگر تا کنون نتوانسته ایم ساختار و بستر ها را برای حضور هرچه بیشتر آنان فراهم کنیم، مقصر ما هستیم و آن ها گناهی ندارد. خصوصا در استان خوزستان به عنوان پیشرو در ورزش خاورمیانه، هنوز بانوانش از حضور در یک مسابقه ورزشی و تماشای زنده یک مسابقه فوتبال به ناحق محرومند، همان بانوانی که خواهران، مادران و مادربزرگ‌هایشان در جنگ تحمیلی دوشادوش مردان بدون هراس و واهمه ای از مرز های کشورمان دفاع کردند. همان بانوانی که در پشتیبانی جبهه ها و پرستاری از رزمندگان در کنار مردان، برگ زرین دیگری در تاریخ این استان و ایران زمین به ثبت رسانده و میراثی گران بها از خود به یادگار گذاشته اند. همان هایی که فرزندان، همسران و برادران خود را بدون هیچ ترسی و با غیرت و شجاعت تمام راهی جبهه های حق علیه باطل نموده و خوزستان با آن جمعیت کمش، ۱۶۰۰۰ شهید تقدیم خاک کشور نمود.
اما اکنون همه جای ایران و همه بانوان در تمامی استان ها می توانند به حق در ورزشگاه ها حضور پیدا کنند، به جز بانوان شریف خوزستانی.
چطور در زمان جنگ کنار مردان لحظه به لحظه از خاک کشور حراست کردند، اما امروز نمی توانند در ورزشگاه ها حضور پیدا کنند؟ فرق بانوان خوزستانی با دیگر زنان ایرانی چیست؟ چه بخواهیم بپذیریم و چه نخواهیم، حدودا ۶۰ درصد جمعیت خوزستان را بانوان تشکیل می دهند که در این هوای گرم، شرجی و پر از گرد و غبار، تفریحی جز بازار یا پارک رفتن ندارند.
پس می طلبد مسولین استانی فکری اساسی به حال آن ها جهت حضور در ورزشگاه ها کنند. اگر نگران امنیت و سلامت آنها هستند، خوب در دیگر شهر های کشور نیز وضع به همین شکل است. چگونه آن ها توانستند، اما اینجا در خوزستان مهد فوتبال کشور نمی شود؟ اگر اراده ای بر انجام این کار باشد که تا کنون نبوده، به جهت تامین سلامتی جسمی و روحی بانوان می توان با افزایش کار های امنیتی و استفاده از ظرفیت های نیرو های نظامی و انتظامی و همچنین پای کار آوردن شهرداری ها به جهت سرویس دهی به آن ها، همچنین مشخص نمودن گیت های ورود و خروج مجزا و محدوده ای مشخص جهت نشستن در ورزشگاه ها، این مسأله ساده را هرچه سریع تر حل کرد.
فراموش نکنیم هرچه بانوان بیشتر در محیط های ورزشی حضور داشته باشند، دختران و مادران موفق تر، بانشاط تر و سالم تری در جامعه پرخطر و هزاررنگ امروزی خواهیم داشت. پس بایست از یک جایی شروع کرد و اکنون در همان نقطه شروع ایستاده ایم و وقت آن است مسولین محترم استانی به این مقوله مهم توجه کافی کرده و راهکار های لازم را اتخاذ کرده تا بانوان محترم بتوانند از کمترین حق خود بهرمند شوند.
در بازی استقلال خوزستان مقابل استقلال تهران در ورزشگاه شهدای فولاد، جای خالی بانوان عزیز به شدت احساس شد و بسیار حسرت خوردم که می توانستیم شاهد حضور ۴ یا ۵ هزار بانو در ورزشگاه باشیم. بله قطعا هر کاری هزینه و زحمت دارد. اما باید در نظر گرفت که هزینه تامین امنیت، سلامت و ایاب ذهاب آنها بسیار کم هزینه تر از نبود آن ها در ورزشگاه می تواند باشد. به شرطی که متعصبانه با موضوع برخورد نکرده و حقیقت را بپذیریم.
پس به امید روزی که مقامات ارشد سیاسی، امنیتی، مذهبی و ورزشی استان به حل این مقوله بسیار مهم و تاثیرگذار کمک کنند. البته فراموش نکنیم افزایش باشگاه های ورزشی و برگزاری کلاس های مربیگری و آموزشی، تشکیل تیم های بانوان در زمینه های مختلف، برگزاری مسابقات گوناگون و حضور گسترده بانوان در پارک ها، اماکن عمومی و فضاهای سبز جهت ورزش طی چند سال اخیر، نقش به سزایی در افزایش سرانه سلامت استان و کاهش بزهکاری ها داشته است.
اما تنها نقطه ضعف باقیمانده همین ممانعت از ورود آن ها به ورزشگاه هاست که امیدوارم هرچه سریع تر این مشکل هم مرتفع شود و در بازی های باقیمانده فولاد، استقلال خوزستان، نفت آبادان، نفت مسجدسلیمان و…در فصل جاری، برای اولین بار شاهد حضور پرشور بانوان علاقمند و طرفدار این تیم ها در ورزشگاه های خوزستان باشیم. به امید آن روز.
