باران هنوز سر به راه نشده بود که ما چتر داشتیم … مگر ما چند نفر بودیم که گمان می بردیم اردیبهشت شاخه ای از بهشت است آنسوی دیوار آنسوی دیوارها … و شهادت شب بوها … رفیق چیزی که می‌گذرد دریاست چیزی که می‌ماند نمک است از آب ها که بگذریم زخم ها از پاروها چیزی کم ندارند اما ابرها ابرها هنوز برای هفتکل سوغات دلتنگی می آورند و بس … محمدصفائی *** […]
شعرها شعرها سر باز کرده اند! همان شعرهایی که کارگر بوده‌اند! جهان اکنون عقربی شده است و دست های بشر بر سر چقدر یادآور چلیپا بر جلجتاست ! شاعران هنوز هم با بیتی جنگ ها را سرد میکنند… مرزها را برمی دارند… و گاهی از سرسنگینی ی سکوت کوه می سازند … اما اما گاهی نمی‌توانی با دست هایت چای بنوشی یا با چشمهایت … می دانم شعرها می‌توانستند اردیبهشت بال در بیاورند! سر […]
دنیا به آخر نرسیده است هنوز می توانیم زخم بخوریم ! و به سلامتی وطن بیدهای مجنون بکاریم و برگ های بر باد درو کنیم ! دنیا که به آخر نرسیده است پدر ! هنوز می توانیم به آتش قسم بخوریم و صورتمان سرخ شود ! هنوز می توانیم زخم بخوریم لب ایوان بنشینیم از سر مستی شعرهای سورئالیستی بنویسیم … عزیز من دنیا که به آخر نرسیده است! محمد صفائی *** _ […]
نقل سنگ است دیوارها می توانستند سقف باشند ! نقاشان می توانستند پای باران را وسط بکشند ! شاعران می توانستند زیر روز روشن بزنند ! شب های روسیاه می دانند دست های جغرافیا کوتاه تر از تاریخ است ! آه ای زبان مادری ! ای زخم ! ما لب های زیادی را در قهوه هامان غرق کرده ایم ! نقل سنگ است… اعتراف میکنم ؛ زخم ها کارگر بوده‌اند ! _____ محمد صفائی زمستان […]