دلیل برتری مربیان خارجی نسبت به مربیان ایرانی
به قلم محسن بابادی – کارشناس ورزشی پرتو جنوب
یکی از بزرگ ترین ایرادات و در حقیقت تفاوت های مربیان ایرانی با مربیان کشور های صاحب فوتبال این است که بسیاری از مربیان فوتبال کشورمان توانایی شناسایی نقاط ضعف تیم خود در تمرینات و مسابقات را ندارند. یا اگر آن ها را هم بشناسند، دانش و روش برطرف کردن آن را نمی دانند. یا اگر بخواهند آن ها را برطرف کنند، شیوه طراحی تمریناتی که بتواند آن مشکلات را حل کند بلد نیستند.
حتی بسیاری از مربیان « ترینر یا تمرین دهنده » فقط طراحی تمرینات معمولی و در خوشبینانه ترین حالت همراه با کمی تنوع را بلدند و آن تمریناتی که بتواند دقیقا نقاط ضعف را هدف قرار داده و اصطلاحا بزند وسط خال و مساله را حل کند را نمی توانند طراحی کنند. پس ناچارا این ضعف ناشی از عدم شناخت مشکل، یا شناخت و عدم توانایی در برطرف کردن آن را تنها با صحبت های مکرر و توصیه های فنی به بازیکنان سعی می کنند برطرف نمایند.
در حالی که اصلا تمرینی برای آن طراحی نکرده و فکر می کنند تنها با گفتن می توانند به بازیکن بیاموزند که در فلان زمینه اشکال وجود دارد و باید رفع شود. گفتن و صحبت درباره یک موضوع شاید بتواند به بازیکن کمی دید داده تا با آگاهی بهتری با آن مقابله کند، اما وقتی راهکار آن را به صورت تخصصی و دقیق نیاموخته و تمرین نکرده و از این نظر در فقر تمرینی بسر می برد، چگونه می تواند صحبت ها را عملی و اجرایی کند؟ قطعا یک جایی کار از دستش در می رود.
پس بایست برای هر ایرادی که سرمربی می بیند، تمرینی مرتبط طراحی کرده و اگر چنین نکند، صحبت کردن صرف آب در هاون کوبیدنی بیش نیست. بنابراین تا مربیان خود را به چنین سلاحی مجهز نکنند که بتوانند خوب ببینند، خوب بشناسند، خوب راه حل پیدا کنند و خوب آن ها را اجرایی کنند، هشتشان گرو نه شان خواهد بود و طی یک فصل بار ها از یک موضوع آسیب خواهند دید.
فوتبال اقیانوسی بی کران از علم، دانش و تجربه است که هرچه در آن پیش رویم، هنوز راه زیادی برای رسیدن به اعماق و زوایای پنهانش وجود خواهد داشت.
