عروس باهار
«عروس باهار»
چه قشنگن روی کُه صبا که افتو میزنه
آ نسیم پامشه اَ خو روعلفا دو میزنه
رو گلیم دُختر صحرا میشینه عروسِ باهار
تو دومن سوز قباش نقش گلوی نو میزنه
پویِ حوضِ سوز بیدمِشک و بالوی دَشت ِبُخنگ
پرپرونک میا ملاق رو خوشه ی جو میزنه
عامو نوروز هنووم مثلِ قدیما توی باغ
وا گلوی سرخ ِدنک لو روی بَهلو میزنه
تو هووی باهارِ آخرک سر چشمه ی ساسون
بید مجنون دُزکی دس تو سینه ی او میزنه
باد حیرون می رسه اَ گرد راه خسه و خورد
می ره تا کله ی تُل صب تا پسین هو می زنه
شو میشه روز میره کُه هفتو برادرون میان
دوواره تو آسمون ستاره ی شو میزنه
بُو گلوی وحشی شَدمبو نزیکوی تنگِ تیکو
آدمی مس می کنه وقتی تو کُه تو می زنه
اَ ئی دنیوی بی وفا هر چی بیگی هنو کمن
که شیرین پوی بیسوتون صدایِ خسرو می زنه
زنده یاد نصراله مردانی
***
– برای معرفی و نقد کتاب تازه چاپ شده تان! در این ستون، تماس بگیرید.
– آثار ادبی خود را همچنین می توانید در واتس آپ یا ایتا به شماره ۰۹۱۷۸۲۲۵۸۴۸ علی حاتمی «ع.آیدین»، ارسال فرمایید.
– به همراه اثر، عکسی «حتی الامکان غیر پرسنلی» از خود بفرستید.
علی حاتمی «ع. آیدین» – دبیر سرویس ادبی پرتو جنوب
