مربیان مدارس فوتبال و نیاز به حمایت بیمه ای
به قلم: محسن بابادی- کارشناس ورزشی پرتو جنوب
هر چقدر به فوتبال پایه خصوصا مدارس فوتبال بپردازیم کم است. به ویژه اکنون که تابستان و اوج روی آوردن بچه ها به فوتبال است. به جرات می توان گفت پرطرفدارترین تفریح بچه ها، فوتبال بازی کردن است. به همین دلیل از سن ۶ سالگی به بعد در مدارس فوتبال ثبت نام نموده تا اوقات فراغت خود را پر نمایند. اما در این میان، مباحثی درباره خانواده بازیکنان و مربیان مدارس فوتبال مطرح است که گفتن آن ها خالی از لطف نیست.
متاسفانه رفتار بسیاری از خانواده ها در تک تک لحظات زندگی فرزندانشان احساسی و از روی دوست داشتن زیاد بوده که گاها سبب آسیب رسیدن به شخصیت و عملکرد وی در زندگی و حتی ورزش می شود. اکثر قریب به اتفاق مربیان مدارس فوتبال دارای مدارک مربیگری و تجربه کافی بوده و می شود گفت کار خود را به خوبی بلدند و طبق اصول و حساب و کتاب خاصی جلسات تمرینی را برنامه ریزی و اجرا می کنند. اما بسیاری از خانواده ها که در زمینه مربیگری فوتبال و مباحث آکادمیک تخصصی ندارند، به خود اجازه داده در کار مربیان دخالت کرده و سعی بر دادن خط مشی و برنامه تمرینی به آن ها را دارند که گاها پرداختن و اصرار بیش از حد خانواده ها به این موضوع، سبب کلافگی و ایجاد تنش و مشاجراتی میان مربی و آن ها می شود.
چوب این موضوع را بازیکن می خورد. چرا که با دیدن اختلاف و درگیری میان خانواده و مربیانش، از نظر روحی آسیب دیده و در دوراهی پذیرفتن و عمل به صحبت های مربی یا خانواده گیر کرده و نهایتا دچار سرخوردگی و افت عملکرد می شود.
البته خانواده ها بایست مراعات نموده و بدانند مربیگری در رده های پایه جزو سخت ترین مشاغل بوده که بلافاصله پس از یک سانس تمرینی، مربی در اوج فشار جسمی و روحی قرار داشته و زمان مناسبی برای صحبت و ارایه هر گونه پیشنهاد یا انتقاد از وی نیست و می شود در زمان مناسب تری این صحبت ها مطرح شود. پس دقایقی پیش و پس از تمرین موقع مناسبی برای طرح صحبت های مختلف با مربیان نیست. البته مربیان نیز می بایست کمی خویشتندار بوده و با توجه به شرایط شغلی خود، آمادگی لازم جهت برخورد مناسب با اتفاقات یاد شده را داشته باشند.
البته بنده معتقدم یک مربی بایست تمامی صحبت ها را با سعه صدر شنیده و بدون موضع گیری، با برخوردی مناسب بستری فراهم کند که خانواده حس کند دغدغه ها و صحبت هایش برای مربی ارزشمند است و بایست رفتار مربی با خانواده بازیکنان ولو اینکه صحبت های آن ها علمی و دقیق نباشد، منطقی و محبت آمیز بوده تا احساس سرخوردگی نکنند. بالاخره شنیدن نظرات آن ها گاها نیز ممکن است بهبود دهنده عملکرد مربی و کمک کننده به وی باشد.
بسیاری از مواقع یک انتقاد یا پیشنهاد موثر می تواند بر تجربه مربی بیفزاید. گاها نیز مربی در ارایه یک شیوه تمرینی، ممکن است اجرای صحیح یا ایده مناسبی را از بازیکنان کم سن و سال دریافت کند که می تواند از آن ها جهت پیشرفت خود استفاده کند. چرا که آنچه یک مربی در کلاس های مربیگری آموخته، وحی منزل نبوده و جای کار بسیاری دارد تا بهتر شده و ارتقا یابد.
ضمنا مربیان رده های پایه خصوصا مدارس فوتبال نبایست لجباز بوده و بر تمامی مواضع فنی و اخلاقی خود اصرار بورزند. یک مربی بایست همواره در حال یادگیری بوده و هیچ گاه به داشته های قبلی خود اکتفا نکند.
اما مهم تر از تمامی موارد گفته شده، آنچه همیشه فکرم را به خود مشغول کرده این است که بایست بستری فراهم شود تا تمامی مربیان مدرک دار رده های پایه و مدارس فوتبال بیمه تامین اجتماعی شوند.
شایسته است مسولین فدراسیون فوتبال، این موضوع را با جدیت پیگیری کرده که حق این عزیزان ضایع نشود. ضمن آنکه می توان مربیگری در رده های پایه خصوصا مدارس فوتبال را جزو مشاغل سخت به حساب آورد که در حق و حقوق بازنشستگی آنها نیز لحاظ شود.
