تنها دولچه دوز کازرون

امروز فرصتی شد تا به دیدار محمدرضا پایدار تنها دولچه دوز کازرون بروم. با رویی گشاده و لبخندی بر لب پذیرایم شد.
سالهاست که به این حرفه مشغول است، حرفه ای که از پدربزرگش به پدرش رسیده و از پدرش نیز به او  رسیده است.
و اکنون این مرد، آخرین دولچه دوز کازرون است. دولچه ای که نمادی است از تاریخ و فرهنگ شهرستان کازرون.

دولْچه، مشک کوچک یا ظرفی چرمین است که روی سه‌پایه‌ای قرار می‌گیرد و برای خنک نگه‌داشتن آب آشامیدنی کاربرد دارد و از صنایع دستی و کهن کازرون است.
در زمان قدیم، دولچه را از مشک های کهنه و پاره می ساختند. برای تهیه دولچه، مشک آب حداقل باید یک سال کارکرده باشد تا بتوان از آن دولچه درست کرد.
و سه پایه چوبی خراطی شده که با ظرافتی خاص توسط دستان هنرمند استاد دولچه دوز به دولچه متصل می شود.
دهانه بالایی دولچه، قطری بین ۴ الی۶ سانتی متر دارد و قسمت پایینی آن، قطری بین ۲۵ الی۳۰سانتی متر و گاها بیشتر دارد که البته بسته به سفارش مشتری متفاوت است.
این روزها ساخت دولچه فقط مصارف دکوری دارد و دیگر خبری از آن دولچه های پوستین سنتی نیست.

با محمدرضا پایدار، آخرین بازمانده دولچه دوزان کازرون به گفت و گو نشستم؛
– چرا جوانان به این حرفه روی نیاوردند؟
پاسخش کاملا مشخص بود و تامل برانگیز:

این حرفه دیگر جوابگوی مخارج نیست، مخصوصا برای جوان های این دوره زمانه
صحبتم را ادامه دادم:
– اگر مسولین بستری برای آموزش و انتقال تجربیات شما به علاقه مندان این هنر فراهم سازند، آیا شما حاضر به همکاری و آموزش دادن هستید؟
دیگر مثل قدیم حوصله ندارم که توضیح بدهم و حرف بزنم. بیمار هستم و کم طاقت…

امید است با پیش قدم شدن مسولان ذی ربط و صحبت مجدد با استاد پایدار، بستری برای آموزش و احیای این نماد زیبای کازرون فراهم گردد.

گزارش از: علی قاسمپور