آقایان این چه تیم ملی است که درست کرده اید؟
به قلم محسن بابادی – کارشناس ورزشی پرتو جنوب
تیم ملی فوتبال کشورمان به جام جهانی صعود کرد، اما آن تیم قدرتمند همیشگی نبود. ما نباید بیخودی دلخوش به این صعود زودهنگام و بی کیفیت شده و چشمانمان را به روی حقایق ببندیم. در بازی با ازبکستان که در حضور تقریبا یکصد هزار تماشاگر ورزشگاه آزادی برگزار شد، دیگر نه خبری از آن دفاع یونانی تیم ملی بود، نه خط میانی مستحکم و تاثیرگذار و نه خط حمله زهردار. هر کدام از دیگری آبکی و خنده دار تر.
اولین و ساده ترین اصول دفاعی در این بازی نادیده گرفته شد. در خط دفاع بسیار آشفته و سردرگم بازی کردیم و اگر یک تیم باکیفیت تر مقابل ما قرار می‌گرفت، قطعا اشتباهات بیشتری نیز می داشتیم. در خط میانی بازی ما به حریف نچربید و حتی در یک سوم دفاعی حریف قایدی و آزمون آن بازیکنان فعال و خوب همیشگی نبوده و خسته به نظر می رسیدند. تیم ملی ما از نظر بدنی اصلا در شرایط مناسبی نبود و انگار به پای بازیکنان وزنه بسته شده بود و کند، سنگین و خسته بازی کردند و آن طراوت یک بازی ملی در ورزشگاه آزادی جهت صعود به جام جهانی را ذره ای ندیدیم. حتی انگیزه و اشتیاق آنچنانی در بازیکنان تیم ملی رویت نشد و خود را از پیش برنده می دانستیم. خدا رحم کرد و اگر درخشش طارمی نبود، داشتیم با آبروریزی از بازی خارج می شدیم.
برخی بازیکنان امروز تیم ملی که در جام های جهانی ۲۰۱۸ یا ۲۰۲۲ نیز حضور داشتند، آن ستارگان همیشگی نبوده و بازیکنانی کاملا معمولی بودند. بیرانوند علیرغم مهار دو موقعیت در اواخر بازی، کیلومترها با آن علی بیرو همیشگی فاصله داشت. بقیه نیز هر کدام به نوعی. همه دیدند و گفتنش هم فایده ای ندارد. این تیم ملی اگر به همین منوال ادامه دهد، در جام جهانی چیزی نخواهد شد و با سه شکست راهی تهران شده و آبروی فوتبال ایران را در سطح جهان و آسیا خواهد برد. خجالت هم خوب چیزی است. در زمان کیروش حداقل دلمان خوش بود که دفاعی مستحکم و ساختار دفاعی قابل تحسینی داشتیم که به راحتی گل نمی خوردیم. اشتباهات درون دروازه نیز حداقل ممکن بود. دفاع ما این قدر آشفته و سردرگم نبود و وظایف هر بازیکن در فاز دفاع و حمله کاملا مشخص بود. اما اکنون چه؟
در زمان کیروش تیم ملی شخصیت و پرستیژی در حد تیم های سطح اول جهان داشت و در بازی با آرژانتین، نیجریه، پرتغال، اسپانیا، مراکش، امریکا، ولز و…بازی های قابل ستایشی از این تیم دیدیم. هیچ گاه تیم ملی را در هیچ دوره ای در ورزشگاه آزادی این گونه ضعیف و دست و پا بسته ندیدم. آن هم در ورزشگاهی که تیم های قدرتمند آن موقع آسیا همچون عربستان، استرالیا، کره و ژاپن با آن همه ستاره و لژیونر لرزه بر تنشان می افتاد و جرات عرض اندام نداشتند. آن وقت امیر قلعه نویی در باد این پیروزی و صعود خفته و با پوزخند و بی‌خیالی می گوید تازه کارمان شروع شده و برنامه های دیگری داریم. امیرخان شما اگر برنامه داشتید، چرا طی این همه بازی چیزی نشان ندادید؟ با این سیستم برنامه ریزی، تمرینات بدنسازی و طراحی تمرینات ناکارآمد به هیچ دستاوردی در جام جهانی دست نخواهیم یافت. مگر اینکه بازنگری اساسی در تمامی ارکان تیم ملی اعم از کادر فنی، شیوه تمرینات، اردو های آماده سازی و بازی های تدارکاتی قابل توجه و باکیفیت صورت پذیرد. در غیر این صورت در جام جهانی آتی مسافر، توریست و زنگ تفریحی بیش نخواهیم بود. این خط و این نشان.
