یک کشف هیجان‌انگیز برای توضیح تجربیات نزدیک به مرگ
تیمی از دانشمندان به کشف هیجان انگیزی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد یک عصب شیمیایی روانگردان ممکن است در تجربیات نزدیک به مرگ نقش داشته باشد.
به گزارش پرتو جنوب به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛ دانشمندان یک ماده به نام DMT (N,N-Dimethyltryptamine) را شناسایی کرده‌اند که یک مولکول طبیعی است که در گیاهان، حیوانات و احتمالاً مغز انسان یافت می‌شود. این ماده هنگامی که مصرف شود، باعث توهمات بینایی و شنوایی قوی می‌شود و دانشمندان در امپریال کالج لندن را بر آن می‌دارد تا بررسی کنند که آیا ممکن است در تجربیات نزدیک به مرگ نقش داشته باشد یا خیر.
تحقیقات نشان داده است که تجربیات نزدیک به مرگ شباهت قابل توجهی با تجربیات افرادی دارد که DMT مصرف کرده‌اند و از این ایده حمایت می‌کند که مغز ممکن است این ماده را پس از مرگ آزاد کند.
دانشمندان دریافته‌اند که بازماندگان تجربیات نزدیک به مرگ، رؤیا‌هایی مانند دیدن نور سفید، ورود به دنیایی دیگر یا احساس آرامش مطلق را توصیف می‌کنند، تجربیاتی که با اثرات DMT همپوشانی دارند.
دیوید لاک، دانشیار روانشناسی در دانشگاه گرینویچ، توضیح داد که شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد مغز ممکن است پس از مرگ مقادیر زیادی DMT ترشح کند، اگرچه این پدیده هنوز در انسان ثابت نشده است.
تاکنون مطالعات روی موش‌ها نشان داده است که مغز آن ها لحظاتی قبل از مرگ، مقادیر زیادی از این ماده را تولید و ترشح می‌کند که ممکن است نشان دهنده این باشد که در انسان نیز همین اتفاق می‌افتد.
اگرچه تجربیات DMT بسیار شبیه به تجربیات نزدیک به مرگ است، دانشمندان به عناصر منحصر به فردی از تجربیات نزدیک به مرگ اشاره کرده‌اند که کاربران DMT آنها را تجربه نمی‌کنند، مانند دیدن عزیزان متوفی، تجربه یک فلاش بک (خاطراتی که جلوی چشمان چشمک می‌زنند) و دیدن یک هاله (مانند نور سفید یا درگاهی که نمادی از زندگی و مرگ است).
این تفاوت‌ها نشان می‌دهد که DMT ممکن است تنها بخشی از تجربه باشد، اما نه کل ماجرا. به گفته لوک، مغز با نزدیک شدن به مرگ دچار تغییرات شیمیایی پیچیده‌ای می‌شود، از جمله افزایش سطح سروتونین و نوراپی نفرین، که بر خلق و خو و شناخت تأثیر می‌گذارد.
دانشمندان هنوز در حال بررسی چگونگی تأثیر این ماده شیمیایی بر مغز هستند و این که آیا نقش کلیدی در هدایت افراد به سمت یک تجربه معنوی در هنگام مرگ دارد یا خیر. علی رغم پیشرفت در این زمینه، بسیاری از سؤالات بی پاسخ مانده‌اند و تحقیقات بیشتر برای درک رابطه بین شیمی عصبی و تجربیات عرفانی را می‌طلبد.
