می پذیرم آرزوها از آهِ روزها بلندترند هنوز ! سرم به سنگ خورده است پدر ! سنگ هایی که از خانه و کاشانه بویی نبرده اند ! در گوشِ بادهای مدیترانه آسیابی به نوبت نیست ! عشق هم همیشه دست از پا درازتر به خانه برمی‌گشت ! میخواهم بگویم تشنگی کم دست هامان را بالا نبرد زندگی در خاورمیانه بطری تاریکی ست که نمی دانیم شراب است یا باروت ! محمد صفائی – تابستان هزار […]
مثل یک اندیشه، یا تصویر آهی در خیالم می خرامی چون تخیل، گاه گاهی در خیالم حال سرگردان موجود، بال سبز مرغ طوفان می شنائی تند و سرکش مثل ماهی در خیالم مانده ام در بیشه های بی سر پایان رؤیا و تو در این بی کرانه کوره راهی در خیالم می شناسی لحظه های غربت فریادهایم در تو می پیچد صدایم، عمق چاهی در خیالم وسعت یک بامدادی، غرق نوری، آفتابی بی تو می […]
به قلم ناصر امیرعضدی شاه هاماوران در اندیشهٔ برگزار کردن آماج خود در ناکام کردن کاوس‌شاه: چو یک هفته بگذشت، هشتم پگاه فرستاده آمد به نزدیکِ شاه که گر شاه بیند که مهمانِ خویش بیاید خرامان به ایوانِ خویش شود شهرِ هاماوران ارجمند چو بینند رخشنده گاه بلند و : بدین گونه با او همی چاره جُست نهان بندِ او بود رایش درست مگر شهر و دختر بمانَد بدوی نباشند بر سر یکی باژ […]
دریا شدست خواهر و من هم برادرش شاعرتر از همیشه نشستم برابرش خواهر! سلام، با غزلی نیمه آمدم تا با شما قشنگ شود نیم دیگرش میخواهم اعتراف کنم هر غزل که ما با هم سروده‌ایم جهان کرده از برش خواهر زمان، زمان برادرکشی است باز شاید به گوش‌ها نرسد بیت آخرش با خود مرا ببر که نپوسد در این سکون شعری که دوست داشتی از خود رهاترش دریا سکوت کرده و من حرف می‌زنم حس […]
اندوهی مرا به سایه برده است تا ماه را دوباره به پشت ابر بکشاند و در گوشش پچ پچ کند که سایه نشینان جنون سیاهی دارند. ستاره های دور دست را نمی بینند و چشم هایشان به خواب آلوده است. زمان سیاهی شب را پس خواهد گرفت آن گاه روز هایشان را می تاراند وما شب نشینان سایه نشینان آفتاب خواهیم بود. چشمانت را به ماه بسپار که ستاره های شب نشین را به سایه […]
ای دل نکن دیوانگی، پروانه بودن تا به کی با این حقارت پیشگان، هم خانه بودن تا به کی در سوگ بی مهری نشین، هر روز و هر شب نازنین با قوم و آیین های خود، بیگانه بودن تا به کی از درد این بیگانگی، ترسم به خاموشی رسی ای دل جفا بر خود مکن، فرزانه بودن تا به کی در خود اگر گم گشته ای، از یاد و خاطر رفته ای مانند مرغی در […]
به قلم ناصر امیرعضدی گرچه پس از داستان زال و رودابه و دستاورد خوش و دیالکتیکی‌گونهٔ آن که از درگیری تزِ دستانِ سام ایرانی و آنتی‌تز رودابهٔ تازی‌تبار، سَنتِزِ رستمی آرمانی، دستکم برای اندیشه‌ها و آماج حماسی فردوسی ببار مینشیند، اما پس از این بخش دیگر از تازیان چندان یادی نمیشود، مگر گه‌گاه ابیاتی اشاره‌وار از این‌دست به مهراب کابلی تازی‌تبار در دوران میدانداری‌های رستم دستان: رده برکشیدند ایرانیان ببستند خون ریختن را میان! به […]
۱ـ«شبنم مهتاب» شب را ببویم زیر شبنم مهتاب آن سوی سایه عطر رازقی در برگ فرود آییم شاید باد از دریچه نوازشی بوزد پنجره نفس می کشد شب می شکفد و ما بی گاه رویای نارس را در ایوان آفتاب بچینیم. ۲ـ«ستاره» در تپیدن؛ نفسم شب انگشت شبانه ام را می فشارم بی پروا مرا در بازوی آغوشت سفر بده ستاره ای خیس چشمانم می دوید شبنم باد آرام می شکند شب راکد را […]
با اینکه سام از دیدار سیندخت خرسند میشود و با کنشهای او همسویی نشان میدهد، اما همچنان دودلی و بر سر دوراهی بودن بر او چیرگی دارد و همواره با خود چنین میگوید: گر این خواسته زو پذیرم همه ز من گردد آزرده شاهِ رمه و گر باز گردانم از پیشِ زال برآرَد به کردار سیمرغ، بال!… و باز هم این سیندخت است که با رای‌زنی درخشان خود مشکل‌گشایی میکند و سام را از دو […]
کتاب «جرز و آوارهای طلایی» نوشته محمود دهقانی درباره گذشته و روزگار کنونی ساختمان های تاریخی و برجا مانده های باستانی در استان های کشور است. در نخستین بخشِ کتاب، آثار باستانی خوزستان از جمله زیگورات چغازنبیل و آرامگاهِ دانیال شوش آغاز می شود. پس از آن در همین بخش به فروریزی ساختمانِ متروپلِ آبادان که شهری بر جلگه آبرفتی است می پردازد. در کرمانشاه آثار باستانی را بر می شمارد و می نویسد یکی […]
به اینجای جغرافیا رسیده است… به اینجا که آب را کودکان بخش می‌کنند! به اینجا رسیده است … دلم میخواست وطن کبک اش خروس بخواند … اما نه خاورمیانه، میانه ی خوبی با تاریخ دارد نه مدیترانه بویی از ترانه میدهد ___ محمد صفائی خرداد هزار و چهارصدوسه *** _ برای معرفی و نقد کتاب تازه چاپ شده تان! در این ستون، تماس بگیرید. _آثار ادبی خود را همچنین می توانید در واتس […]
به قلم: ناصر امیرعضدی باری سام هم پس از آگاهی یافتن از دلدادگی میان زال و رودابه، به دو راهی گرفتار می شود و درمی مانَد که چه راهی را در پیش گیرد و بناچار، اگرچه در برخورد با فرستادهٔ زال، او را سرزنش می کند: چنین داد پاسخ که آمد پدید سخن هرچه از گوهرِ بَد سزید! چو مرغ ژیان باشد آموزگار چنین کامِ دل جوید از روزگار… اما با واقع بینی و آینده […]
