کازرون، شهر کلنگ های بی قیچی
شهر من سالهاست که رنگ قیچی واقعی افتتاح را به خود ندیده، شهری که مهد حماسه سازان جنوب بوده و ناجی ایران، سالهاست آرزو دارد که مسئولی سوار بر اسب غیرت و همت، قد علم کند و از حق و حقوق مردم این شهر دفاع کند.
شهری که سالهاست رنگ قیچی افتتاح پروژه های بزرگ را ندیده و سال به سال پسرفت کرده تا آنجا که کلنگ زنی خط فاضلاب یک کوچه و محله جزو افتخارات مسئولین ارشد شهرستان قرار گرفته است. خط فاضلابی که در اکثر شهرهای ایران سالهاست بدون نمایش، در حال بهره برداری می باشد. برای مثال همین شهر همسایه، نورآباد ممسنی و در همین کازرون هم تا قبل از دولت احمدی نژاد، ۹۰ درصد خطوط اصلی آن کار شده بود.
شیرین کاری های این دوره تمامی ندارد و کلنگ زنی پروژه جاده های دسترسی تونل محرم که سالها به علت ناتوانی مسئولین و نمایندگان، راکد مانده بود در آلبوم افتخارات جای می گیرد و باز هم فکر می کنند مردم، ناتوان در فهمیدن حقایق هستند.
آخر کجای دنیا، یک مسیر کوچک که شامل تونل و مسیر و چندین پل می باشد و قبلا نقشه آن تهیه شده، دوباره کلنگ زنی می شود؟
واقعا خدا قوت مرد ایستاده در غبار، راستی راه محرم به شرق شهر، چه دخلی دارد به اتصال محرم و مقاومت؟ نکند مقاومت دیگر فراموش شده است؟
و در آخر اگر این کارخانه رله سازی – که با هزینه شخصی راه اندازی شده – نبود، مسئولین کشوری را به کجا می بردید مرد ایستاده با افتخار؟
اصلا سرمایه گذار شخصی چه دخلی دارد به دولت و مجلس؟ چه کمکی به سرمایه گذار کرده اید که حالا با پروژه او عکس یادگاری می اندازید؟
باید گریست به حال پروژه های این شهرستان، پروژه هایی که بالای ۹۰ درصد و حتی ۱۰۰ درصد پیشرفت دارند اما هنوز به علت ناتوانی برخی، خاک کاغذبازی اداری را می خورند.
غبارها را کنار بزن،
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
مردم و رسانه ها می بینند…
و فریاد می کشند بی آبی پریشان را، مظلومیت محرم را، فراموش شدن مقاومت را، تشنه بودن بالاده را و جان های پر پر شده جاده های نا امن شهرستان را….
